Wiesz, o co mi chodzi, kiedy mówię, że chcę przespać najbliższy czas. Rok albo kilka. Potem obudzić się bez strat w ludziach i momentach, jakby wszystko było dobrze, jakby nigdy nic się nie skończyło, potem wstanę i żeby to trwało dalej. Żeby było mi ciepło w ręce i palce u stóp, żebym więcej nie płakała całą noc i pół dnia i następną połowę.

Żeby zniknęła ta czarna chmura, co mi nad głową mnoży swe wymiary i ciąży i zbliża się i przeraża i idę, uciekam przed nią, ale za wolno. Czarne chmury szybko gonią.

Wiesz, o co mi chodzi, kiedy mówię, że życie dzieje się poza mną, jak chodzę we mgle z psem na smyczy i on jest bardziej wolny ode mnie i on się cieszy, a ja nie umiem. Kiedy staram się sobie mówić, jak wokół jest pięknie, nasycić się tym, staram się nie rozpłakać, żeby nie zamarznąć i zaciskam oczy i szczękę i coś mi nie wychodzi.

Potem słyszysz jak głośno się śmieję, żeby nie płakać.